شما در برابر رفتار و پنداری مسامحه می کنید که با باور و پندارتان متفاوت است. یعنی خود ِهمین مدارا کردن ِشما این پیام را برای دیگران دارد که : به تو احترام می گذارم ، هر چند که رفتار و پندار تو را قبول ندارم ، و خودم طور دیگری فکر و رفتار می کنم. یعنی مدارا با کسی، به معنی پذیرفتن ِ درستی ِ رفتار او نیست.
وقتی درباره ی مسئله ای مدارا به خرج می دهی ، این یعنی درباره ی چیزی مسامحه می ورزیده ای که آن کار را اشتباه یا نادرست و نابهنجار می دانی.
اگر تو هم ،هم چون آن کس ِدیگر فکر و رفتار می کردی که دیگر مدارا کردن معنا نداشت. چون مدارا یعنی تحمل کردن ِپندار و کردار ِمتفاوتی که از کس ِدیگری سر می زند.
وقتی " مدارا " را به عنوان ِ یک ارزش اخلاقی در روابط با دیگران قبول می کنی ، راحت تر با مردم زندگی می کنی . نه؟
ایده از :
کتاب ِ " تفاوت و تساهل " – رامین چهان بگلو – نشر مرکز
۲ نظر:
می تونیم بگیم مدارا کردن با دیگران یک نوع هنر و ظرفیتی است که همه کس آن را ندارند.
مدارا کردن بسیار هم کاره خوب و عاقلانه ایست اما . . . در برابر رفتارها و افکار تهاجمی باید چه کرد؟
آیا مدارا و مسامحه رفتار بهینه است؟
ینی بقول احمدی نژاد "من از شما می پرسم": اگه کسی عقاید ما را قبول نداشت و بابت آن ما را محدود و محکوم کرد و . . . در اون صورت نظر آقای جهانبیگلو چی هست؟
ارسال یک نظر